شعبان؛ ماه موعود

ماه شعبان منه از دست قدح کین خورشید

از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد

رجب، آغاز سلوک است و شعبان نیمه راه و رمضان پایانه سیر. از این پس، شب های ما در جویبار نورِ ماهی تن می شوید که اشارت ها به دور پیاله شوق دارد. با «سجّاد» و «حسین» و «عبّاس» آغاز می شود، به آسمان موعود سر می کشد و دست در دست رمضان می گذارد.

شگفتا از ماه خورشید وشی که آسمان ها در خود پروریده است. شگفتا از این روز فرخنده که به استقبال سجده و شهادت و جوانمردی می رود و هنوز این سه را بدرود نگفته است که در آغوش وعده یزدان می غلتد.

این چه ماه دلربایی است که هر گاه آسمان بخت امّت احمدی را می نوازد، زمین، ولادتگاه سجّاد، حسین، عباس و موعود - علیهم السلام ـ می شود؟

آفرین بر دست و بازوی دریایی تو که چنین گوهرانی را از ژرفای اقیانوس تقدیر، بیرون کشیدی و بر مصطبه امامت و نجابت نشاندی.

شعبان را که بدرقه گوی رجب است و سلام گوی رمضان، دوست می داریم؛ زیرا خاک ما را چنان به افلاک نزدیک کرده است که گویی میان دست ما و ستارگان اقبال، فاصله ای بیش از چشم ما و تماشا نیست.

منبع: ضیاء الصالحین